Unuttuğumuz bir değer Mektuplaşmak

Bir mektup bazen en değerli şey olur. Bütün ümitleri kurur, yalnızlıktan çatlayacak gibi olur insan. Bir haber, bir ümit ışığı bekler durur. Derken, uzaklardan, eski bir dostun küçük, garip, kargacık burgacık el yazısıyla yazılmış sımsıcak bir mektubu çıkagelir. Günün ortasına bir ışık gibi iner. "Canım kardeşim" der, "Sevgili filan" der, tarifsiz sevinçlere boğar insanı. Sanki gelen bir kağıt parçası, bir zarf değildir de, o dostun ta kendisidir. Sanki zarfın içine kalbini, bütün ruhunu koymuş da göndermiştir. Onun için bu kadar sıcak, bu kadar sevgi doludur satırlar.

Ve her mektup bizi heyecanlandırır. Zarfı elimize alışımız, hangi kenarından yırtacağımızı bilemeyişimiz... Sonra kağıdı çıkarıp bir yürek kıpırtısıyla okumaya başlayışımız... İlk satırlarda duyduğumuz heyecan... Su içer gibi okuyup bitirdikten sonra, bir süre sessiz sedasız kalışımız... Hayaller... Mektup sahibinin çıkıp gelişi hayalimiz içinden. Hatıraların gizli tarihine gömülüşümüz...

Artık kimse mektup yazmıyor. Kimse özel bir tarihi olsun istemiyor. Yaşasın telefonlar, jetonlar, telefon kartları!.. Mektubun içli, riyasız ve sıcacık yerini telefondaki soğuk ve metalik sesimiz almıştır çoktan. "Telefonlar mektubun yerini tutuyor" dersek ne çok aldanmış oluruz. Mektup samimiyet yüklüdür. Gönlün olduğu gibi kağıda geçişidir. "Canım anneciğim, kıymetli babacığım, biricik kardeşim, sevgili filan" hitapları ne kadar sıcak, ne kadar içtendir.

Mektuplarda yazılanlar, anlatılanlar kadar, bir de yazılamayan, söylenemeyen cümleler vardır. Bunu okurken anlar, hisseder ve o duyguları zihnimizde tamamlarız. Mektup bizden kopma bir parça, sanki bizim zarfa koyup yolladığımız bir yanımız gibidir. Gönderen için de, alan için de sonsuz bir sevinç kaynağı.

Mektup deyince aklımıza neler gelir? Renkli, çiçekli kağıtlara yazılmış, kokulanmış mektuplar, bir kenarı yakılmış hasret mektupları, gözyaşıyla ıslanmış mektuplar... Yazılıp da bir türlü gönderilememiş, gönderilip de geri gelmiş mektuplar ve yığın yığın hasret.

Sonra mektup kültürü... Eskilerin mektup takımları varmış; mektupluk, özel kâğıtlar, divitler, hokka, mürekkep... Mektuba ait alet edevâtlar... Bütün bunlar, sevgi sözlerinin insandan insana taşınması için. Ama ille de o hitap sözleri; "Canım kardeşim, sevgili oğlum..." Söyleyen yanıbaşımızdaymış gibi, elimizi uzatsak sıcaklığını duyacakmışız gibi gelen; uzaktan, kopkoyu bir hasret perdesi ardından yazılan cümleler...

Telefonda söylediğimiz sözler ne kadar bizim? Sevgi sözleri,mektuplardaki hitap cümleleri ağzımıza yakışmıyor artık. Ahizelerle başbaşa kaldık. Elimiz kaleme varmıyor.

Askerler mektup yazmıyor, bir telefon kartı bütün işi görüyor. "Asker mektubu" diye bir kavram kalmayacak yarına.

Sanatçılar mektup yazmıyor. Kendi köşesinde, kendi dünyasının sınırları içinde yaşayıp gidiyor şair, yazar, ressam...

Kimsenin kimseye söyleyecek sözü kalmadı mı acaba?

Sımsıcak bir hitap cümlesi söyleyecek cesaretimiz, aramızda o kadarcık bağ, o kadar tahammül kalmadı mı?

Kendimizden başkasına ihtiyaç duymuyor muyuz?

Sesimiz hep kendimizde mi yankılanıp dursun?..

Mektupsuzluğumuz biraz bencilliğimizden bizim. Kendi kendimize yettiğimiz inancından...Böyle sevgisiz, ışıksız ve anlamsız yaşamayı daha ne kadar sürdüreceğiz?

Yitirdiğimiz ve sürekli özleyip durduğumuz birşeyler göreceğiz eski mektupların arasında...

 

ÇOK uzun zaman unutugumuz bir şey tekrar hatırlattıgınız için teşekkür ederim.

 

abi ben mektup yazıyom postaya veriyom ama 1 ayda gidiyo artık e-posta yı kullanıom emeğine saglık zafer abim

 

Ne gariptirki geçmiş yıllarda hiç ihmal etmeden kâğıdını zarfını bakkaldan alıp emek sarfederek yazılan ve postahaneye götürülen o mektubların değeri gerçekten unutuldu.
Bugünün ileri derecedeki iletişim araç gereçleri bile eskiden yazılan ve alınan mektupların hazzını vermiyor, kaldıki eş, dost, akraba ilişkileri bu rahatlığa rağmen öyle zayıfladıki, anlamakta güçlük çekiyorum. 70 li yıllardan itibaren gelen mektupları ve kartları muhafaza etmek gibi bir alışkanlığım olduğundan dolayı çok memnunum, onları tekrar tekrar elime aldığımda o günleri yaşıyorum, acı tatlı hatıralar, bu arada ebedi aleme göç etmiş nice büyüklerimi bu vesile ile rahmetle anıyorum. Onların dualarıda o mektublarda halen duruyor.

 

Şimdi bi tık, mesajınız iletildi..

 

çok içli bir yazıydı yüreğine sağlık

 

arada bir eşimi kızdırdım mı gece yazar sabah işe giderken baş ucuna bırakırım, yada başucumda bulurum mesafesi kısaldı ama tadı aynı kaldı

 

Bir zamanlar ne mektuplar vardı!...





Allah Rahmet Eylesin usta!...